Po wyjęciu z worka wszystkich elementów okazuje się, że nie ma ich znowu aż tak wiele (Fot. 2).

Jak zauważył jeden z czytelników (Darek), walec, który służy do przenoszenia momentu z ramion korby jest wałem. Jeżeli nie służyłby do przenoszenia momentu obrotowego, byłby osią.

Sercem suportu nazwę wał zamocowany za pomocą 2 klinów. Wał wykonany jest z litego kawałka metalu i waży aż 256 g, co stanowi ponad połowę masy całego zestawu części składających się na suport (Fot. 3). Z grubsza wał ma kształt długiego, niesymetrycznego walca. Na obu końcach naniesiona jest niejednakowa liczba zwojów gwintu. Z prawej strony Fot. 3 m.in. widoczne jest nacięcie, do którego pasuje spłaszczona część klina.

Na Fot. 7 widoczne są elementy tworzące łożysko od strony korby zespolonej z kołem zębatym. Od lewej: miska łożyska, kulki łożyska trzymane przez tzw. koszyczek, stożek oraz osłona. Zadaniem koszyczka jest przytrzymywanie kulek w jednakowej odległości od siebie. Wspomniana miska oraz stożek tworzą bieżnie dla kulek. Stożek to nakrętka (wnętrze jest gwintowane), której zewnętrzna powierzchnia współpracuje z kulkami - kulki po niej 'biegają', toczą się. Stąd nazwa 'bieżnia'. Ponadto nakrętka-stożek ma profil zbliżony do stożka. Inna spotykana nazwa dla stożka to konus.

Wspólnie te elementy tworzą łożysko, czyli element, który umożliwia obracanie się jednego elementu względem drugiego przy bardzo małych stratach energii na tarcie. Miska jest sztywno połączona z ramą roweru (nie porusza się). Stożek jest sztywno połączony z wałem, na który przenoszony jest moment obrotowy z pedałów poprzez korby. Wał poprzez stożki styka się wyłącznie z kulkami. Kulki pośredniczą między wałem a miskami i ramą roweru. Kulki mogą się obracać. Obciążenie przykładane do wału rozkłada się na równomiernie rozłożone na obwodzie wału kulki, utrzymywane w jednakowych odległościach od siebie przez koszyczki. Zmniejszeniu tarcia służy smar, w którym zanurzone są kulki.

Ostatni element to nakrętka sześciokątna (Fot. 16). To za jej pomocą skręcamy cały suport. W zasadzie gdzie cała trudność, zapyta ktoś: wystarczy przecież dokręcić jedną nakrętkę...

Dwie kolejno nakręcone nakrętki, jedna za drugą, dobrze się nawzajem blokują: pierwszą nakrętką jest stożek, drugą nakrętka sześciokątna. Skręcanie polega na tym, że jedną dłonią przytrzymujemy osłonkę, która poprzez rowki przytrzymuje w miejscu stożek. Drugą ręką, kluczem, dokręcamy nakrętkę sześciokątną.

Prawa część wału ma nieco więcej gwintu. Dzięki temu możliwa jest regulacja odległości nakrętek od krawędzi wału.

Montaż misek polega na ich szczelnym dopasowaniu do gniazda suportu. Jest to jedna z niewielu czynności, przy której możemy posłużyć się młotkiem. Warto użyć kawałka deski, który pomoże równomiernie rozłożyć energię uderzeń młotka i ochroni wrażliwe brzegi miski. Kładziemy ramę na w miarę równej powierzchni, układamy miskę w gnieździe suportu i pukamy, pukamy, pukamy (Fot. 28). Co jakiś czas sprawdzamy, czy miska równomiernie osiada.

W podobny sposób usuwamy stare miski z gniazda suportu. Musimy je wybić, względnie wycisnąć. Możemy się posłużyć dużym śrubokrętem 'pobijakiem'. ('Pobijak' to śrubokręt, którego grot przechodzi przez całą długość rączki. Dzięki temu uderzenia młotka przenoszą się na grot, a nie na rączkę).